Απ’ άκρη σ’ άκρη

η λίμνη άρπαξε φωτιά!

Οι καπνοί σκέπασαν το τοπίο.

Σχημάτιζαν σταχτιά λουλούδια,

γκρι, μαύρα λουλούδια

κι ανέβαιναν στον ουρανό.

Ο θάνατος γελούσε δυνατά!

Ο Δράκος αναδύονταν,

ανέβαινε,

όλο ανέβαινε,

με καμένα μάτια

κοιτούσε κάτω τις πόλεις

και φώναζε

με καμένο στόμα,

με μαύρο στόμα,

χωρίς στόμα:

- Ως πότε θα ζείτε κλέβοντας τους ποταμούς

γρονθοκοπώντας τον φίλο αέρα;

Ως πότε θα ζείτε ληστεύοντας τους ουρανούς;

Πώς θα διασχίσουν τα πουλιά

αυτόν τον ουρανό των αρνήσεων;

Πώς θα αναιρέσει το κελάηδημα

αυτή την χρεωκοπία της ακοής;